over boedha beelden en wachten bij de grens
Blijf op de hoogte en volg erwin
08 December 2012 | China, Datong
8 December, het vertrek uit China
Vandaag eerst maar eens lekker ontbeten. Dus naar beneden, naar de eetzaal. Dat was dus voornamelijk chinees eten. Toch maar even kijken wat er allemaal te eten is.
Ik ben nog aan het kijken, en daar komt “chef ontbijt” er al aangelopen om te helpen. Op dat moment had ik net het stuk met de zoete broodjes en toast met jam ontdekt. De toast moest wel 3 keer door de toaster, voordat deze bruin werd.
Nu nog een kopje thee, en erwin is helemaal blij. Dat duurde iets langer, want de pot thee waar ze eerst mee aan kwamen zetten was een beetje aan de slappe kant. De arme ober kreeg gelijk een flinke preek en moest gelijk terug en nieuwe zetten. Vervolgens werd ik heel keurig naar een tafeltje begeleid. De man kwam daarna zelfs hoogstpersoonlijk mijn thee brengen.
Daarna uitgecheckt en mijn bagage nog even achter gelaten in het hotel. Vervolgens even een taxi geregeld naar de Yúngāng Grottoes, een serie grotten op zo’n 15 kilometer van Datong waar een heleboel Boeddha beelden te zien zijn. De taxi chauffeur was weer dezelfde als gisteren. Die man heeft 2 lekkere rustige dagen gehad. Een beetje een westerling rondrijden en tussendoor wachten tot hij terug is.
Bij de grotten eerst even winkels bekeken en toen richting de grotten. Deze waren echt heel mooi, van hele grote beelden tot een wand vol allemaal hele kleintjes. Ik had weer niet al te veel tijd, maar toch alles goed kunnen bekijken. Nog even een heupflesje met chinees bocht gehaald en toen weer terug naar de taxi.
Daar zat er intussen een bij in, de chauffeur had zijn zoontje opgehaald, en deze was op de terugweg de hele weg aan het zingen. Hij zong absoluut niet slecht. Is in ieder geval een stuk beter als gisteren. Toen hadden we alleen een cd in de auto die een klein stukje speelde, dan er weer even mee op hield en er zomaar weer op een willekeurig moment weer mee begon.
Bij het hotel de tassen weer opgehaald en door naar het station.
Bij het station moet je vervolgens eerst door een toegangscontrole. De Chinezen houden de bevolking wel aan het werk. Dus ik geef mijn ticket af. Vervolgens weet die lokettiste absoluut niet wat ze met zo’n ticket aan moet, een non-standaard ticket en ook nog half in het Engels. Dus wat doe je dan als rechtgeaard chinees: je roept je chef!
Die komt er bij, kijkt er naar en roept vervolgens de politie er bij!?! Volgen! Dus achter de politie aan naar het bureautje. Daar wordt vervolgens heel keurig in het grote boek genoteerd dat ik op de trein naar Ulan Bator stap.
Vervolgens wordt ik doorgestuurd naar het perron, een half uur van tevoren. Gelukkig viel het met de kou nog wel mee, en was het wachten nog wel te doen.
Maar ik was wel blij dat daar vervolgens de trein naar Mongolië was, en dat ik naar mijn coupe kon. Blijk ik de hele coupe voor mijzelf te hebben, dat is het betere werk! Dus mij gesetteld en op weg naar Mongolië. Onderweg een beetje landschap zitten kijken, thee drinken, koekjes eten en vooral veel schrijven. Dit is ideaal om bij te komen met het bloggen.
Opeens valt me op dat alle luchtdichte zaken opeens “beginnen te bederven” alle pakjes beginnen bol te gaan staan. Ik begin een beetje in hogere sferen te komen! Rustig de dag doorgebracht met bloggen en ’s avonds een bak noedels naar binnen gewerkt.
Toen zo tegen een uur of 8 ’s avonds bij de grens aangekomen. Daar was het paspoort afgeven en de trein uit.
De trein kreeg namelijk nieuwe wielen. China hanteert namelijk een andere spoorbreedte als Mongolië, Rusland en Europa. Dus moeten de wielen van de trein gewisseld worden. Daarvoor wordt de hele wagon opgetild, halen ze de Chinese onderstellen er onderuit en worden er Mongoolse onderstellen onder geplaatst.
Ondertussen kun je nog de laatste Chinese boodschappen doen en nog even tax free shoppen. In de winkel kennis gemaakt met de andere “blanken” in de trein. Een Australisch/Iers stel en een schot (alle drie Australiërs intussen) die ook op dezelfde manier als ik naar Europa gingen. Ze hebben mij nog even geholpen met het vinden van gewone zwarte thee en een paar eetbare zaken tussen alle Chinese labels.
Vervolgens in de wachtkamer samen een paar zojuist gekochte biertjes soldaat gemaakt. Intussen was de trein terug van de “wielwissel in de nacht”, dus kon iedereen weer aan boord voor het korte stukje naar de mongolische grens. Daar sta je dan ook weer anderhalf uur stil voor alle papierwerk. Uiteindelijk vertrekt de trein dan zo tegen half twee richting Ulan Bator en kun je eindelijk gaan slapen.
Vandaag eerst maar eens lekker ontbeten. Dus naar beneden, naar de eetzaal. Dat was dus voornamelijk chinees eten. Toch maar even kijken wat er allemaal te eten is.
Ik ben nog aan het kijken, en daar komt “chef ontbijt” er al aangelopen om te helpen. Op dat moment had ik net het stuk met de zoete broodjes en toast met jam ontdekt. De toast moest wel 3 keer door de toaster, voordat deze bruin werd.
Nu nog een kopje thee, en erwin is helemaal blij. Dat duurde iets langer, want de pot thee waar ze eerst mee aan kwamen zetten was een beetje aan de slappe kant. De arme ober kreeg gelijk een flinke preek en moest gelijk terug en nieuwe zetten. Vervolgens werd ik heel keurig naar een tafeltje begeleid. De man kwam daarna zelfs hoogstpersoonlijk mijn thee brengen.
Daarna uitgecheckt en mijn bagage nog even achter gelaten in het hotel. Vervolgens even een taxi geregeld naar de Yúngāng Grottoes, een serie grotten op zo’n 15 kilometer van Datong waar een heleboel Boeddha beelden te zien zijn. De taxi chauffeur was weer dezelfde als gisteren. Die man heeft 2 lekkere rustige dagen gehad. Een beetje een westerling rondrijden en tussendoor wachten tot hij terug is.
Bij de grotten eerst even winkels bekeken en toen richting de grotten. Deze waren echt heel mooi, van hele grote beelden tot een wand vol allemaal hele kleintjes. Ik had weer niet al te veel tijd, maar toch alles goed kunnen bekijken. Nog even een heupflesje met chinees bocht gehaald en toen weer terug naar de taxi.
Daar zat er intussen een bij in, de chauffeur had zijn zoontje opgehaald, en deze was op de terugweg de hele weg aan het zingen. Hij zong absoluut niet slecht. Is in ieder geval een stuk beter als gisteren. Toen hadden we alleen een cd in de auto die een klein stukje speelde, dan er weer even mee op hield en er zomaar weer op een willekeurig moment weer mee begon.
Bij het hotel de tassen weer opgehaald en door naar het station.
Bij het station moet je vervolgens eerst door een toegangscontrole. De Chinezen houden de bevolking wel aan het werk. Dus ik geef mijn ticket af. Vervolgens weet die lokettiste absoluut niet wat ze met zo’n ticket aan moet, een non-standaard ticket en ook nog half in het Engels. Dus wat doe je dan als rechtgeaard chinees: je roept je chef!
Die komt er bij, kijkt er naar en roept vervolgens de politie er bij!?! Volgen! Dus achter de politie aan naar het bureautje. Daar wordt vervolgens heel keurig in het grote boek genoteerd dat ik op de trein naar Ulan Bator stap.
Vervolgens wordt ik doorgestuurd naar het perron, een half uur van tevoren. Gelukkig viel het met de kou nog wel mee, en was het wachten nog wel te doen.
Maar ik was wel blij dat daar vervolgens de trein naar Mongolië was, en dat ik naar mijn coupe kon. Blijk ik de hele coupe voor mijzelf te hebben, dat is het betere werk! Dus mij gesetteld en op weg naar Mongolië. Onderweg een beetje landschap zitten kijken, thee drinken, koekjes eten en vooral veel schrijven. Dit is ideaal om bij te komen met het bloggen.
Opeens valt me op dat alle luchtdichte zaken opeens “beginnen te bederven” alle pakjes beginnen bol te gaan staan. Ik begin een beetje in hogere sferen te komen! Rustig de dag doorgebracht met bloggen en ’s avonds een bak noedels naar binnen gewerkt.
Toen zo tegen een uur of 8 ’s avonds bij de grens aangekomen. Daar was het paspoort afgeven en de trein uit.
De trein kreeg namelijk nieuwe wielen. China hanteert namelijk een andere spoorbreedte als Mongolië, Rusland en Europa. Dus moeten de wielen van de trein gewisseld worden. Daarvoor wordt de hele wagon opgetild, halen ze de Chinese onderstellen er onderuit en worden er Mongoolse onderstellen onder geplaatst.
Ondertussen kun je nog de laatste Chinese boodschappen doen en nog even tax free shoppen. In de winkel kennis gemaakt met de andere “blanken” in de trein. Een Australisch/Iers stel en een schot (alle drie Australiërs intussen) die ook op dezelfde manier als ik naar Europa gingen. Ze hebben mij nog even geholpen met het vinden van gewone zwarte thee en een paar eetbare zaken tussen alle Chinese labels.
Vervolgens in de wachtkamer samen een paar zojuist gekochte biertjes soldaat gemaakt. Intussen was de trein terug van de “wielwissel in de nacht”, dus kon iedereen weer aan boord voor het korte stukje naar de mongolische grens. Daar sta je dan ook weer anderhalf uur stil voor alle papierwerk. Uiteindelijk vertrekt de trein dan zo tegen half twee richting Ulan Bator en kun je eindelijk gaan slapen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
