zeilen op de whitsundays
Blijf op de hoogte en volg erwin
20 November 2012 | Australië, Whitsunday Islands
Dinsdag 20 November, and the journey begins
Die dinsdag de bagage opgeslagen, en richting de haven en de SV Whitehaven, mijn thuis voor de komende 3 dagen. Daar kennis gemaakt met de rest van de passagiers, een internationaal gezelschap, en met de crew.
Vervolgens was het schoenen uit, aan boord van het schip loop je de hele dag op blote voeten rond.
Na een inleidend praatje onderweg gegaan naar Whitsunday Island, het grootste eiland van de witsundays. Daar gingen we vandaag een wandeling maken en gaan zwemmen.
Dus camera mee voor de wandeling. Wel uitkijken voor het zand natuurlijk. Het zand op het strand is zeer fijn en gaat overal tussen zitten, ook in camera’s. op die manier zijn er blijkbaar al de nodige camera’s geruïneerd. Dat betekent dus dat ik de camera ruim voor het strand in de tas doe, en dat hij er dan ook niet uit komt.
Maar eerst hadden we nog een wandeling over het eiland naar een uitkijkpost. Daar naar toe onderweg nog een paar mooie gekko’s gezien.
Onderweg kwamen we nog uit bij een uitkijkpost over de baai. Helaas stond het daar vol met mensen, dus was er niet veel mogelijkheid om foto’s te maken. Maar als we op het strand waren konden we rustig terug lopen om alsnog foto’s te gaan maken terwijl er niemand is.
Vervolgens ging het door naar Whitehaven Beach, een heel mooi strand met het witste en fijnste zand dat ik ooit heb gezien. Zodra we ons daar gesetteld hadden, terug gelopen naar het viewing platform voor een serie foto’s zonder mensen. Ik had mooi een kwartier de plek voor mijzelf totdat er al weer een groep aan kwam lopen. Dat zouden dan ook de laatsten zijn, volgens de gids. Dus deze groep even voor gelaten en gewacht tot zij weer weg waren. Toen rustig weer terug gelopen naar het strand.
Onderweg nog een paar vogels gezien, en op de gevoelige plaat gezet.
Op het strand gelijk maar het water in gegaan om te zwemmen met de Stingrays en haaitjes die daar in het ondiepe water zaten. Dat was best wel lekker want het is en blijft hier heerlijk warm.
Vervolgens weer terug naar de boot voor een beetje relaxen en genieten van de zon terwijl wij verder voeren richting de Nara Inlet. Tegen de tijd dat we daar voor anker lagen was het eten ook al weer klaar, Curry met rijst. Heerlijk gegeten, voor de kust van een tropisch eiland met een biertje er bij. Ok wat wil je nog meer!!!
Intussen waren een aantal mensen met een drinking game begonnen. Dit spel even gevolgd, zodat ik de regels een beetje door kreeg. Met het volgende spel zelf meegedaan. Was zeer gesjellug, hips.
Op het eind van de avond was het voor de liefhebbers matjes op het dek uitrollen en lekker in de open lucht slapen. Was heerlijk, totdat ik het halverwege de nacht een beetje koud begon te krijgen en ik mijn bed maar weer op heb gezocht.
Woensdag 21 november
De volgende ochtend na het ontbijt zijn we gaan snorkelen op het rif bij Luncheon Bay. Het was daar echt mooi onder water, maar om Bassie en Adriaan te citeren “ik heb ook altijd pech!!!!”
Ik was voor vertrek al mijn onderwatercamera in het hostel vergeten, dus had nog snel een onderwater cameraatje gehaald. Ben ik aan het snorkelen, mooie foto’s aan het maken, zie ik dat er water in dat onderwater cameraatje zit. Dus snel weer naar de kant om te kijken, blijkt dat de sluiting is los gegaan. Dat was dus einde film, en einde onderwatercameraatje. Als er water achter de lens zit, en het water uit het filmpje komt lopen, kun je er van uit gaan dat het gebeurd is met de camera. Gelukkig was het maar een goedkoop ding, maar desondanks was het zonde.
Er zit dus niks anders op als een van de andere passagiers om een kopie van hun foto’s te vragen.
Zij hadden ook een onderwatercamera, maar hadden er geen filmpje in zitten. Omdat ik toch nog filmpjes over had (ik had 3 filmpjes meegenomen als back up in mijn analoge camera voor het geval de digitale met de zonsverduistering kapot zou gaan. Heb die filmpjes niet nodig gehad) had ik hun gisteren al een filmpje bij hun in de camera gedaan.
Maar snorkelen zonder camera gaat ook heel erg prima, dus daar gewoon mee verder gegaan. Er waren allemaal heel mooie koralen, en ook vele vissen te zien. En als je gewoon heel stil in het water bleef drijven, kon je gewoon de parrotfish aan het koraal horen knagen.
Het enige nadeel is wel dat je nu door het toekomstig koraal aan het zwemmen bent.
Het koraal reproduceert zich 1 maal per jaar, en dan laat het koraal allemaal tegelijk de eitjes en zaad los. Dat was dus enkele dagen geleden allemaal gebeurd. Het gevolg is wel dat het water hierdoor een stuk troebeler is als normaal.
Na het snorkelen was het weer aan boord en wat eten. Dit keer was het brood met een pasta salade. Smaakte zeer goed. Onder het eten werd er vast doorgevaren naar Blue Pearl Bay. Hier gingen we snorkelen (deze plek was ook zeer mooi en heb zeer veel gezien) en zeekajakken. Dit laatste ging mij minder goed af als het kanoën in Katherine Gorge. Waarschijnlijk omdat je in zo’n zeekajak in een totaal andere houding zit, en je geen steun in de rug hebt.
Na het kajakken was het weer aan boord en hadden we weer “bruinbaktijd”
Dat is wel nodig bij mij. Ik heb wat ze hier noemen een Farmers Tan. Hele bruine armen tot aan de rand van de mouwen van het shirt, en de rest een stuk minder bruin. Krijg ik nu mooi de tijd voor om dat bij te laten kleuren.
Vervolgens was het aan tafel voor spaghetti en weer een gezellig avondje. Eerst nog gewacht op een mooie zonsondergang boven zee, maar helaas hingen er wolken aan de horizon, te veel wolken voor wat moois. Na de zonsondergang nog even bij elkaar gezeten en weer dat drankspel gedaan. Na afloop nog even op het dek gelegen sterren kijken, en toen snel het bed weer in.
Donderdag 22 november
De volgende ochtend op tijd er uit gegaan, ontbeten en begonnen aan een ochtend luieren, snorkelen, kanovaren en/of zandbankwandelen bij Langford reef. Ik ben zelf, net als de meesten trouwens, eerst even gaan snorkelen. Weer allerlei mooie vissen gezien. Overal waar je komt zie je weer andere mooie vissen, prachtig gewoon.
Na een half uurtje maar weer eens naar de kant terug. En terwijl je zo naar de kant aan het zwemmen bent, zie je opeens tussen het zeewier op de bodem een SCHILDPAD. Dat gebeurt niet zo gauw. Deze was zich mooi aan het vol eten met het zeewier. Ik heb zelf uitgebreid met de schildpad meegezwommen. Nadat de schildpad een beetje erg ver van de handdoeken kwam, toch maar weer terug gezwommen.
Intussen was het al zo ver eb geworden, dat je vanaf de zandbank naar het dichtstbijzijnde eiland kon lopen. Vandaar had je dan een heel mooi uitzicht op een resort dat op het naastliggende eiland zit.
Dat resort is wel een leuke bestemming voor mijn volgende reis naar Australië. Dan heb ik alleen nog een sponsor nodig. De vanaf prijs voor een kamer is $2500,-- per nacht. Er geldt echter wel een minimumverblijf van een week. Dus als er nog filantropen zijn, graag contact opnemen.
Hierna rustig via het helemaal drooggevallen strand weer naar de handdoeken gelopen, om weer aan boord te gaan voor de lunch. Vandaag was het Wraps met Soy sauce chicken en alle bijbehorende ingrediënten.
Terwijl wij nog aan het eten zijn (de boot was intussen al weer onderweg gegaan naar Airlie Beach) komt er opeens een kreet van de kapitein DOLPHINS! Iedereen dus het bord aan de kant, en op een draf richting de boeg. En inderdaad, 3 dolfijnen bij de boeg. Maar helaas waren deze ook al gauw weer verdwenen. Vervolgens nog een schildpad gezien en een aantal keren jagende tonijnen. Het waren, zo later bleek Slipjack Tuna.
Wat je van dat jagen ziet, is voornamelijk de vogels die boven een stuk zee vliegen en sardines uit het water vissen. Zo nu en dan zie je een tonijn uit het water springen . Onder water drijven ze namelijk de vissen bij elkaar en naar de oppervlakte, terwijl ze iedere keer sardines uit de school plukken.
Van de vissende tonijnen nog een paar foto’s gekregen. Het is wel fotograferen volgens de wet van het gemiddelde, je weet wel waar ze omhoogkomen maar niet wanneer. Dus is het richten op dat punt en gewoon een hele serie schieten en hopen dat er wat moois bij zit.
Tenslotte was de zeiltocht dan ook voorbij. Nog even adressen uitgewisseld en afgesproken om die avond ergens wat te gaan eten. Vervolgens samen met 2 fransozen richting het hostel gegaan om fotos uit te wisselen. Zat wel wat leuks tussen. Maar ik weet nu ook wat moois voor mijn verjaardag. Een GoPro camera. Ik heb ze nu al een paar keer gezien, zo groot als een lucifersdoosje en twee keer zo dik. Je kunt daar hele leuke dingen mee doen. Ook door de accessoires die er bij zitten.
Vervolgens met de groep, althans diegene die daarvan nog aanwezig waren, nog even wat gaan eten. Biertje er bij en een gezellige avond er van maken. Helaas moest ik veel te vroeg ook al weer weg, bus vertrekt.
Die dinsdag de bagage opgeslagen, en richting de haven en de SV Whitehaven, mijn thuis voor de komende 3 dagen. Daar kennis gemaakt met de rest van de passagiers, een internationaal gezelschap, en met de crew.
Vervolgens was het schoenen uit, aan boord van het schip loop je de hele dag op blote voeten rond.
Na een inleidend praatje onderweg gegaan naar Whitsunday Island, het grootste eiland van de witsundays. Daar gingen we vandaag een wandeling maken en gaan zwemmen.
Dus camera mee voor de wandeling. Wel uitkijken voor het zand natuurlijk. Het zand op het strand is zeer fijn en gaat overal tussen zitten, ook in camera’s. op die manier zijn er blijkbaar al de nodige camera’s geruïneerd. Dat betekent dus dat ik de camera ruim voor het strand in de tas doe, en dat hij er dan ook niet uit komt.
Maar eerst hadden we nog een wandeling over het eiland naar een uitkijkpost. Daar naar toe onderweg nog een paar mooie gekko’s gezien.
Onderweg kwamen we nog uit bij een uitkijkpost over de baai. Helaas stond het daar vol met mensen, dus was er niet veel mogelijkheid om foto’s te maken. Maar als we op het strand waren konden we rustig terug lopen om alsnog foto’s te gaan maken terwijl er niemand is.
Vervolgens ging het door naar Whitehaven Beach, een heel mooi strand met het witste en fijnste zand dat ik ooit heb gezien. Zodra we ons daar gesetteld hadden, terug gelopen naar het viewing platform voor een serie foto’s zonder mensen. Ik had mooi een kwartier de plek voor mijzelf totdat er al weer een groep aan kwam lopen. Dat zouden dan ook de laatsten zijn, volgens de gids. Dus deze groep even voor gelaten en gewacht tot zij weer weg waren. Toen rustig weer terug gelopen naar het strand.
Onderweg nog een paar vogels gezien, en op de gevoelige plaat gezet.
Op het strand gelijk maar het water in gegaan om te zwemmen met de Stingrays en haaitjes die daar in het ondiepe water zaten. Dat was best wel lekker want het is en blijft hier heerlijk warm.
Vervolgens weer terug naar de boot voor een beetje relaxen en genieten van de zon terwijl wij verder voeren richting de Nara Inlet. Tegen de tijd dat we daar voor anker lagen was het eten ook al weer klaar, Curry met rijst. Heerlijk gegeten, voor de kust van een tropisch eiland met een biertje er bij. Ok wat wil je nog meer!!!
Intussen waren een aantal mensen met een drinking game begonnen. Dit spel even gevolgd, zodat ik de regels een beetje door kreeg. Met het volgende spel zelf meegedaan. Was zeer gesjellug, hips.
Op het eind van de avond was het voor de liefhebbers matjes op het dek uitrollen en lekker in de open lucht slapen. Was heerlijk, totdat ik het halverwege de nacht een beetje koud begon te krijgen en ik mijn bed maar weer op heb gezocht.
Woensdag 21 november
De volgende ochtend na het ontbijt zijn we gaan snorkelen op het rif bij Luncheon Bay. Het was daar echt mooi onder water, maar om Bassie en Adriaan te citeren “ik heb ook altijd pech!!!!”
Ik was voor vertrek al mijn onderwatercamera in het hostel vergeten, dus had nog snel een onderwater cameraatje gehaald. Ben ik aan het snorkelen, mooie foto’s aan het maken, zie ik dat er water in dat onderwater cameraatje zit. Dus snel weer naar de kant om te kijken, blijkt dat de sluiting is los gegaan. Dat was dus einde film, en einde onderwatercameraatje. Als er water achter de lens zit, en het water uit het filmpje komt lopen, kun je er van uit gaan dat het gebeurd is met de camera. Gelukkig was het maar een goedkoop ding, maar desondanks was het zonde.
Er zit dus niks anders op als een van de andere passagiers om een kopie van hun foto’s te vragen.
Zij hadden ook een onderwatercamera, maar hadden er geen filmpje in zitten. Omdat ik toch nog filmpjes over had (ik had 3 filmpjes meegenomen als back up in mijn analoge camera voor het geval de digitale met de zonsverduistering kapot zou gaan. Heb die filmpjes niet nodig gehad) had ik hun gisteren al een filmpje bij hun in de camera gedaan.
Maar snorkelen zonder camera gaat ook heel erg prima, dus daar gewoon mee verder gegaan. Er waren allemaal heel mooie koralen, en ook vele vissen te zien. En als je gewoon heel stil in het water bleef drijven, kon je gewoon de parrotfish aan het koraal horen knagen.
Het enige nadeel is wel dat je nu door het toekomstig koraal aan het zwemmen bent.
Het koraal reproduceert zich 1 maal per jaar, en dan laat het koraal allemaal tegelijk de eitjes en zaad los. Dat was dus enkele dagen geleden allemaal gebeurd. Het gevolg is wel dat het water hierdoor een stuk troebeler is als normaal.
Na het snorkelen was het weer aan boord en wat eten. Dit keer was het brood met een pasta salade. Smaakte zeer goed. Onder het eten werd er vast doorgevaren naar Blue Pearl Bay. Hier gingen we snorkelen (deze plek was ook zeer mooi en heb zeer veel gezien) en zeekajakken. Dit laatste ging mij minder goed af als het kanoën in Katherine Gorge. Waarschijnlijk omdat je in zo’n zeekajak in een totaal andere houding zit, en je geen steun in de rug hebt.
Na het kajakken was het weer aan boord en hadden we weer “bruinbaktijd”
Dat is wel nodig bij mij. Ik heb wat ze hier noemen een Farmers Tan. Hele bruine armen tot aan de rand van de mouwen van het shirt, en de rest een stuk minder bruin. Krijg ik nu mooi de tijd voor om dat bij te laten kleuren.
Vervolgens was het aan tafel voor spaghetti en weer een gezellig avondje. Eerst nog gewacht op een mooie zonsondergang boven zee, maar helaas hingen er wolken aan de horizon, te veel wolken voor wat moois. Na de zonsondergang nog even bij elkaar gezeten en weer dat drankspel gedaan. Na afloop nog even op het dek gelegen sterren kijken, en toen snel het bed weer in.
Donderdag 22 november
De volgende ochtend op tijd er uit gegaan, ontbeten en begonnen aan een ochtend luieren, snorkelen, kanovaren en/of zandbankwandelen bij Langford reef. Ik ben zelf, net als de meesten trouwens, eerst even gaan snorkelen. Weer allerlei mooie vissen gezien. Overal waar je komt zie je weer andere mooie vissen, prachtig gewoon.
Na een half uurtje maar weer eens naar de kant terug. En terwijl je zo naar de kant aan het zwemmen bent, zie je opeens tussen het zeewier op de bodem een SCHILDPAD. Dat gebeurt niet zo gauw. Deze was zich mooi aan het vol eten met het zeewier. Ik heb zelf uitgebreid met de schildpad meegezwommen. Nadat de schildpad een beetje erg ver van de handdoeken kwam, toch maar weer terug gezwommen.
Intussen was het al zo ver eb geworden, dat je vanaf de zandbank naar het dichtstbijzijnde eiland kon lopen. Vandaar had je dan een heel mooi uitzicht op een resort dat op het naastliggende eiland zit.
Dat resort is wel een leuke bestemming voor mijn volgende reis naar Australië. Dan heb ik alleen nog een sponsor nodig. De vanaf prijs voor een kamer is $2500,-- per nacht. Er geldt echter wel een minimumverblijf van een week. Dus als er nog filantropen zijn, graag contact opnemen.
Hierna rustig via het helemaal drooggevallen strand weer naar de handdoeken gelopen, om weer aan boord te gaan voor de lunch. Vandaag was het Wraps met Soy sauce chicken en alle bijbehorende ingrediënten.
Terwijl wij nog aan het eten zijn (de boot was intussen al weer onderweg gegaan naar Airlie Beach) komt er opeens een kreet van de kapitein DOLPHINS! Iedereen dus het bord aan de kant, en op een draf richting de boeg. En inderdaad, 3 dolfijnen bij de boeg. Maar helaas waren deze ook al gauw weer verdwenen. Vervolgens nog een schildpad gezien en een aantal keren jagende tonijnen. Het waren, zo later bleek Slipjack Tuna.
Wat je van dat jagen ziet, is voornamelijk de vogels die boven een stuk zee vliegen en sardines uit het water vissen. Zo nu en dan zie je een tonijn uit het water springen . Onder water drijven ze namelijk de vissen bij elkaar en naar de oppervlakte, terwijl ze iedere keer sardines uit de school plukken.
Van de vissende tonijnen nog een paar foto’s gekregen. Het is wel fotograferen volgens de wet van het gemiddelde, je weet wel waar ze omhoogkomen maar niet wanneer. Dus is het richten op dat punt en gewoon een hele serie schieten en hopen dat er wat moois bij zit.
Tenslotte was de zeiltocht dan ook voorbij. Nog even adressen uitgewisseld en afgesproken om die avond ergens wat te gaan eten. Vervolgens samen met 2 fransozen richting het hostel gegaan om fotos uit te wisselen. Zat wel wat leuks tussen. Maar ik weet nu ook wat moois voor mijn verjaardag. Een GoPro camera. Ik heb ze nu al een paar keer gezien, zo groot als een lucifersdoosje en twee keer zo dik. Je kunt daar hele leuke dingen mee doen. Ook door de accessoires die er bij zitten.
Vervolgens met de groep, althans diegene die daarvan nog aanwezig waren, nog even wat gaan eten. Biertje er bij en een gezellige avond er van maken. Helaas moest ik veel te vroeg ook al weer weg, bus vertrekt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
